Gdy znowu dotykają Cię smutne skrzydła Anioła
Gdy na twej porcelanowej twarzy pojawiają się cienie łez
Dotykasz delikatnie swej smutnej twarzy
I po co tak męczysz swoją duszę
I po co wyrywasz z siebie serce które bije krzycząc że chce żyć
A na rekach widnieją ślady świeżych ran
Jesteś taka niewinna w swej białej poświacie
Jesteś tak delikatna i krucha jak dziecko po narodzinach
Krzycz dziecko drogie
Jak możesz wrzucać w siebie tą sieć kłamstw
Jak możesz pozwalać ranić siebie
To tylko słowa krzyczą twoi Przyjaciele
Ale ty i tak ich nie słuchasz
Ale ty i tak tkwisz w tym bagnie zamroczona
Krew delikatnie spływa po twych dłoniach
Dlaczego pozwalasz
Dlaczego nie chcesz się obudzić z tego letargu
Żyje obok Ciebie piękny świat
Otwórz oczy by zobaczyć jego kolory
Otwórz swoje nozdrza by poczuć jak pięknie pachnie
Nie pozwól by zawładnął tobą strach
Idź przed siebie
Idź i walcz o swoją wolność
Z bronią na ramieniu uzbrojona w siłę swoich słów
Walcz stawiając czoła swoim bliskim wrogą!!!!!
Walcz o swoją przyszłość z ludźmi którzy powinni cię kochać
Nie pozwól im sobą zawładnąć
Gdy rany okażą się zbyt bolesne by wstać
Gdy okaże się że przegrywasz
Nie wolno ci się poddać
Zima wkracza w twój idealny świat
Zima pokrywa powojenny piach
Ubrudzony tylko twoją krwią
Myślisz że śmierć była by tą która zerwie kajdany
Myślisz że one ciążą i kaleczą i tak okaleczone nadgarstki
Czy rozumiesz że to jest zbyt proste by spojrzeć z nadzieją w przód
Mówiąc że to takie proste
Mówiąc że nie wiele trzeba by pożegnać się i zejść z tego świata
Mylisz się
Moje Serce Krwawi
Moje Ręce Krwawią
Nie uratuje mnie już nikt
Spadam coraz niżej
Spadam zbliżając się do dna
Czy gdy upadnę wreszcie przestanie uciekać ten cholerny bolesny czas…?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz